October 2009

5AM, Sunday morning, my station:

"Pwede mo ba akong samahan mag-yosi?" ang tanong niya sa akin, nakatayo sa may tagiliran ko.

I didn't need to look at him to know who he was. I easily recognized his voice, plus, alam ko ang pabango niya. Benetton Cold. One of my favorite scents.

We haven't talked in quite a while, and now inaaya niya akong mag-yosi. Weird.

"You don't smoke," ang sagot ko, nakatingin pa rin sa monitor ko, not looking at him.

He laughed a little, and said, "I know. Pero I like to pretend I do."

Aaminin ko, my heart stopped the second na nabosesan ko siya. He has that effect on me.

Thirty seconds later, nasa yosi area na kami.

Malamig sa yosi area, parang mas malamig pa kesa sa loob ng office. Malakas kasi ang hangin. O baka dahil magpapasko na. O baka naman dahil kabado lang ako.

Nagsindi ako ng yosi ko.

"Nagyoyosi ka pa rin pala," sabi niya.

Bumuga ako ng usok, "Pag natetense lang."

Tumawa siya, "So tense ka ngayon?"

Tumango ako.

"Bakit?" tanong niya.

Tumingin ako sa kaniya, "Dahil sa iyo."

Natahimik siya.

After a moment, nagsalita siya, "Bakit ka ba galit sa akin, Books?"

Hindi ako sumagot. Nakatingin ako sa Buendia, pinapanood ang mga nagmamarathon ng madaling-araw sa kalsada. Iniisip ko kung nararamdaman din nila ang lamig na nararamdaman ko ngayon.

Kinalabit niya ako, "Huy. Bakit ka galit sa akin?"

Nagkibit-balikat ako, "Hindi ko alam eh."

Huminga siya ng malalim, at humalukipkip, "I don't like us not talking."

"Ako rin," sagot ko, pero sa isip ko, sana di ko na lang sinabi yun.

"Galit ka ba talaga?" tanong niya.

Umiling ako, "Hindi."

"Eh bakit ganito na tayo?"

Ilang beses kong pinaraktis sa ulo ko ang mga linyang sasabihin ko sa kaniya kapag nagkaroon ako ng pagkakataon na makausap siya. Alam na alam ko ang dapat kong sabihin. Memorado ko na ang bawat syllable na dapat mamutawi sa bibig ko, ang mga kilos ng mga kamay ko for emphasis. Pero ngayong kaharap ko na siya, di ko magawa. Di ko magawang sabihin sa kaniya na kulang ang mga salitang pwede kong sabihin para i-explain sa kaniya ang nararamdaman ko.

Gusto kong sabihin sa kaniya na kulang ang lahat para sa akin. Pero di naman niya kasalanan yun eh. Tanga lang talaga ako.

Wala talaga akong masabi sa kaniya. Kasi nahihiya ako. Kaya mas maganda nang magkunyari akong galit kesa sa aminin ang totoo.

"Miss na ki-"

Pero bago pa niya natapos ang sasabihin niya, binuksan ko na ang pinto ng yosi area, at nagmadaling lumabas.

I didn't want to hear that from him. Anything but that.

Hindi siya sumunod sa akin. Hindi niya ako pinigilan.
.
.
.
.
.
.

"In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends."

- Martin Luther King Jr.

May I be honest?

I haven't been blogging lately because... well... because I don't know what to write.

I haven't been inspired to write anything for the past couple of weeks.

Sa totoo lang ang hirap mag-isip ng isusulat.

I don't know what's wrong with me.

My friend Aubrey says it's because na-pepressure daw ako sa mga readers ko.

Sabi ni Ina Magenta, "Baka constipated ka lang. Uminom ka ng Dulcolax."

Sabi ni Schoolboi, "Don't worry. It will pass."

Sabi ni Pasha, "I hate that I'm so busy that we can't hangout. Am on my way to a photoshoot."

Bantayan niyo nga pala commercial ni Pasha, Nestea Iced Tea. May hawak daw siyang bola. Kung kaninong bola, di ko alam.

Anyway, ayun nga, hindi ako inspired magsulat lately.

Wala bang chismis sa office lately, you ask? Meron, actually.

Andami. Kadalasan nga, tungkol sa isang ka-team ko. Matagal ko na siyang gustong i-blog.

Kakaibang karakter eh. Sarap upakan. Sarap tapakan. Nagbabasa rin siya ng blog ko. Kaya ikaw, kung binabasa mo ito ngayon, ikaw nga ang pinapatamaan ko. IKAW.

Siguro, na-sense ng mga friends ko na si Baker Clang and Chef Ed na medyo depressed ako kaya inaya nila akong lumabas kahapon. Parang blowout na rin ang nangyari kasi natanggap silang pareho sa Marriot Hotel. Woohooo! Congrats!!

First, nilibre nila ako sa Brother's Burgers.

Tapos nanood kami ng sine. 500 Days of Summer.

It was really nice. You guys should go and see it.

After the movie, nilibre naman nila ako sa Red Mango, sa Greenbelt 3 cinema.

I wasn't a big fan of frozen yogurt before I tried Red Mango.

They have lots of toppings to choose from. You can choose up to a maximum of 5.

I loved it! Super yum! And not that expensive. Plus, di ba healthy naman ang yogurt?

You also get an awesome view of Greenbelt 5.

Anyway, mabalik tayo sa problema ko.

I'm really having trouble writing lately.

Kasi naman, pag-dating sa office, wala na ako sa mood magsulat.

Siguro kelangan ko na talagang bumili ng laptop.

Madalas kasi sa bahay ako nagakakaroon ng ideas na isulat eh.

Especially pag nakaupo ako sa kubeta. Sooobrang inspired ako.

In any case, dear readers, do you have any suggestions kung anung pwede kong isulat?

I'm open to anything, kahit R-18.

Nagbublush ako ngayon.

Nakita ko yung mahal ko kanina eh.

Tawagin natin siyang si Noodles.

In my head, Noodles ang tawag ko sa kaniya kasi, kahit araw-araw, pwede ko siyang kainin.

But wag niyong isipin na pervert ako ha.

My love for him is pure, hehehe. With a dash of umami.

I just want to emphasize how yummy he is. Although next to impossible na maging kami, I can't help but dream about him every night.

Kanina, napadaan ako sa may likod ng station niya. Pinagmasdan ko ng slight yung batok niya. Batok pa lang, nanlalambot na ako. Naramdaman niyo na ba ang ganun?

Plus, his eyes are so intensely black, black as midnight na brownout pa, tapos naka-blindfold ka. Ganun ka-black.

Everytime nakikita ko siya, may soundtrack na biglang tumutugtog sa utak ko: "We Could Be In Love" ni Lea Salonga at Brad Kane na na-link dati kay Donita Rose. Si Brad Kane ang na-link ha, hindi si Lea. Everytime makita ko siya, I have to bite my lower lip to stop myself from giggling like a schoolgirl. Pero di ko mapigilang ngumiti. Corny noh?

Tapos pa, itong si Noodles, mapanukso. Mahilig magsuot ng puke-shirt.

Yes, pooh-keh shirt. Katulad rin siya ng puke-shorts na sobrang igsi, kaso, sa puke-shirt, ang mga sleeves ang mega-short.

Kaya naman kitang-kita ang biceps niya. Ang biceps niya na feeling ko ay siyang magliligtas sa mga biktima ni Ondoy, magsosolb sa world hunger, at tatapos sa economic recession ng Estados Unidos. Mga kaibigan, nasa kaniya na ang Pambansang Biceps.

Pero hindi naman puro physical aspects ni Noodles ang dahilan kung bakit minahal ko siya.

Mabait siya. Matalino. At very funny.

Lahat na nasa kaniya. Kaya ayan, minahal ko siya. Tangina niya eh.

Ano bang problema ko?

Dyowa si Noodles ng ka-barkada ko eh.

At sabi nga ni Mark Anthony Fernandez sa 1995 film na Pare Ko, "Walang nagsusulutan sa barkada, tsong!"
.
.
.
.
UPDATE: Binasa ko ulit tong sinulat ko, and shet na malagket, ang senti ko talaga pag si Noodles ang topic. Tangina niya talaga eh. Sorry ha. Next time, di na ako mag-emo, promise.

The guy above added me up in Facebook.

Recently, I've had a handful of people add me up whom I don't personally know.

If I don't know the person, I usually send them a message, asking them politely if we know each other. Please don't think na nagpapakasuplado or feeling ako. I just really want to keep track of who I have listed in my Facebook account.

Most of the times, they'd answer na they read my blog daw, and hope that we could be Facebook friends.

Flattered naman siyempre ang lola niyo, kaya sabi ko naman "Op kors!" Super touched nga ako eh.

But this guy, this guy had a really different answer when I asked him if we knew each other. Meron kasi kaming mutual friends in our accounts.

So, I sent him a message, asking him where we know each other from. He replied with this:

If you can't read it, this is what it says:

"nope. just saw you on my friends' list, then i invited you. for some reasons, i saw resonance of fun in your pictures, so i wanted to catch some of rays of that fun thru adding you as my friend.. "

WHOAH. May ganun?

Ring! Ring! Ring!

"Mmmhello?"

"Buquir?"

"Mmmm?"

"Buquir?"

"zzzzz..."

"BUQUIR!"

"Hmmano?"

"Natutulog ka ba?"

"Oo, natutulog ako ngayon habang nag-uusap tayo sa cellphone."

"........."

"Joke lang. Bagong gising ako, okay?"

"Sorry, I'll call back na lang."

"Gising na ako, wag ka nang mag-inarte. Wassup?"

"Wala ka sa mood eh."

"If you don't tell me what you want in three seconds I'm going to hang up."

"I broke up with Pasha."

"............."

"Buquir?"

"I'm here."

"Well?"

"Wait, tumigil ang puso ko eh."

"............."

"Seriously? Break na kayo?"

"Yup."

"And now what? Liligawan mo na ako? Sasabihin mo ba sa akin na ako ang tunay mong mahal?"

"............."

"Joke lang huy!"

"I know."

"Kelan ka nakipag-break?"

"Three days ago."

"Wow, sumabay ka pa kay Ondoy. In fairness, isa ka pala sa nasalanta ng bagyong yun."

"............."

"I won't ask why you didn't tell me sooner. Pero what I will ask is: what's next?"

"I dunno. Ganun pa rin. We've decided na friends pa rin kami. We'll still see each other. Pero di na kami exclusive."

"I'm assuming you guys still have sex even though break na kayo?"

"Hahaha, kahapon lang."

"So, basically, you still see each other AND do each other but are now not exclusive to each other?"

"Parang ganun."

"Hindi break ang tawag dyan. Fuck-buddies ang tawag dyan, tsong."

"It is kinda weird."

"Alam mo, nung panahon ko, pag break, break talaga! Walang mga kung anu-anong stupid shit na 'Let's be friends'."

"............."

"Tapos, dapat awkward kayo everytime magkikita kayo. Tapos, dapat isinusumpa mo ang pangalan niya, binubura lahat ng mga text niya, sinusunog ang mga naiwang brief niya sa cabinet mo, ganun dapat!"

"............."

"Tapos, maghahanap ka ng mas guwapo sa ex mo para pag next time magkita kayo, taas-noo mong ilalambitin sa braso mo yung bago mong dyowa! Pero hindi mo alam kung maiiyak ka o matatawa kasi ang bagong dyowa ng ex mo pangit. Tapos tatakbo ka sa ulan, pero pag-dating mo sa bahay, diretso ka sa shower, tapos dahan-dahan kang mag-sa-slide sa tiles habang hinihilod mo ang mga katawan mo, tapos umiiyak ka ng 'Ang dumi-dumi koooh'."

"............."

"(hingal), sorry. Nadala ako sa moment."

"Obviously."

"So, ano na?"

"Ewan. I really don't know what to do next."

"Question?"

"Shoot."

"Mahal mo pa?"

"Sobra."

"As in?"

"Super."

"Haay. Dapat ako na lang pinili mo, alam mo?"

"I'm really stupid, di ba?"

"Obviously."

"Ganun talaga eh."

"I know, I know. Believe me, I know."

"What do you think I should do?"

"Why are you asking me? Ikaw lang makakasagot niyan."

"I want to know what you think."

"Haaay. I think magiging kayo uli after two weeks. Or three."

"You think?"

"Yuh. Ang tanong, gusto mo pa ba?"

"I really don't know."

"Of course you do."

"Mahal ko talaga eh."

"Ganyan talaga, pare."

"Pare?"

"Yes, pare?"

"Don't call me pare."

"Sure, tsong. Whatever you say, brod."

"Pa-kiss nga, pare!"

"Ulol! You wish, tsong!"